Selam Arkadaşlar,
Bugün farklı bir hususta yazmak istedim. 9 yaş 4,5 aylık bir erkek çocuk annesiyim.Oğlum bu sene 4. sınıfa gidiyor. Zamane çocukları daha çabuk ergenlik dönemine giriyor galiba. Sebebi nedir bilemiyorum gerçi ama 2 senedir cidden çok zorlanmaya başladım.
Her şeye itiraz edip,sürekli cevap veren bir çocuk olmaya başladı artık. Hiç ödev yapmak istemiyor ve sürekli yalan söylüyor. Yani öyle öğrenim güçlüğü falan yok çok şükür. Fakat benim kast ettiğim çok farklı konular. Aşırı üşengeç mesela. Sürekli televizyon karşısında ya da dışarıda arkadaşlarıyla vakit geçirmek istiyor. Kitap okuma alışkanlığı kazandıramadım bir türlü. Sürekli eşimle kitap okuma zamanları düzenlesekte bir türlü sevdiremedik kitap okumayı kendisine. Öğretmenin verdiği ödevleri ya yazmıyor ya da saklıyor görmeyelim diye. Kaç kez sağdan soldan sakladığı ödevleri bulduk. Konuştuk güzelce olmadı. Uyardık olmadı. Ceza verdik olmadı. Ne yapacağımızı bilemez olduk sonunda.
İlgili bir öğretmenimizin olması en büyük şansımız bana göre. Utku'nun (oğlumun adı) çok zeki bir çocuk olduğunu,gayret göstermeden bile bu kadar başarılı olduğunu fakat sorumluluklarıyla ilgili sorunları olduğunu öğretmende söyledi bize. Kendisi bir uzmandan bu hususta yardım almamızın daha doğru olacağını söyledi. Eşim hemen araştırmalara başladı. Başladı da oğlumuz yine elimizi kolumuzu bağlı bıraktı. Başladı "ben deli miyim anne neden doktora gidiyorum. Gitmek istemiyorum" demeye. Dilimiz döndüğünce ona böyle düşünmesinin yanlış olduğunu,her insanın zaman zaman rahatlamak için bir psikoloğa ihtiyaç duyabileceğini anlattık. Tamamen olmasa da kısmen ikna olunca başladık doktora gitmeye. İlk doktordan memnun kalmadık. Hemen değiştirdik. Fakat diğeri de pek farklı değildi. Zaten huylu bir oğlum var. Sonra sürekli ağlamaya ve "beni neden doktora şikayet edip,kötülüyorsunuz" diye aşırı hassasiyet göstermeye başladı. Sonucunda da "ben gitmek istemiyorum,zorla götüremezsiniz" demeye. Baktık zorlamanın sonuçları daha kötü olacak,yarım bırakmak zorunda kaldık.
Bazen çocuğuma hak vermiyor da değilim hani. Bir doktor düşünün ki çocuğun yanında konuşturuyor her şeyi ve siz uyarsanız bile kaleye almıyor. Psikologların da bir psikoloğa ihtiyacı var bence. YAZIK!
Anne olarak sorumluluklarından kaçması,yalan söylemesi beni ürkütüyor. Oysa her anne evladıyla ilgili güzel hayaller kurar. Okumasını, güzel bir geleceği olmasını ister. Gerçekten çok tıkandım. Artık ne yapacağımı nasıl davranacağımı bilemiyorum. Kendimi suçluyor,yanlışı nerede yaptığımı da bulamıyorum. Bana destek olur,yorumlarınızla önerilerde bulunursanız çok sevinirim. Belki denemediğim bir yöntem olduğunu sayenizde keşfeder yada neyi yanlış yaptığımı anlamama yardımcı olursunuz. Annelik zor zanaat velhasıl. SEVGİLER...
Bitanem anne olmak zor ama erkek annesi olmak daha zor malesef. Yaşadıkların birçok zamane çocuğunda ve yaşça büyük olsa da benim kardeşimde de mevcut. Onun en büyük zaafı internet, katiyyen ders yapmaz. Siz yine şanslısınızki en azından dikkat dağınıklığı yok, sakın kendini sorgulama ve eksik hissetme. Hepimiz pembe yalanlar söyleriz ailemize, şahsen ben çok dürüst olduğumu söyleyemem hele kuyruğum sıkışsın anında nasıl yalan söylüyorum. Evladına bir anneden öte arkadaş olmaya çalış, hatta suç ortağı ol, annem kardeşimi bu şekilde kazandı. Son olarak, benden anne olmaz :D
YanıtlaSilCanım benim doğru söylüyorsun ama insan ister istemez kendini sorguluyor. Gerçekten çocuk yetiştirmek zormuş :) bende bi daha anne olabileceğimi sanmıyorum. Yeter bir tane :D
Silcanım benim keşke yardım edebilsem ama benim çocuklarım seninkinden çok küçük ama kendinide suçlama televizyon internet ve en önemlisi arkadaşlar çok etkili oluyor umarım sorununuzu atlatırsınız genelde erkek çocukları çok hırçın olur eğer atlatırsan banada yaz ki ilerde lazım olacak :)
YanıtlaSilSorma sorma. Bir ara sakinleştirici falan alıyordum. Sinirim kaldırmadı bir yerden sonra çünkü. Şimdi daha iyi gibi. Uğraşacağa benziyoruz ama hayırlısı. Umarım atlatırız.
Sil