Aslında bu sayfayı açarken,ta ilk yazımda da bahsetmiştim. Kozmetik,makyaj ve bakım dışında hayatımızın içinde yer alan,gündelik konulara da yer vereceğimden. Bugünkü konumuz bana göre diğer tüm konulardan daha önemli. Annelik!
Annelik, bu dünyada bir kadına bahşedilmiş en güzel olgu. Üstüne basa basa şunu belirtmek isterim ki; yaradan,anne olmayı gerçekten hak etmiş,bunu iliklerine kadar hisseden her kadına,bu duyguyu yaşatsın. Bir kadının anne olmak için ille doğurmasına gerek olduğunu düşünmüyorum ben. Geniş bir vicdana sahip,dünya üzerindeki tüm canlılara yüreğinde kocaman bir sevgi ve merhamet barındıran her kadın zaten annedir.
Geçtiğimiz günlerde, burada bu yazıyı yazmamı tetikleyen üzücü bir olay yaşadım ne yazık ki. Bende toplum olarak psikolojimizin iyice bozulduğuna da değinip, biraz içimi dökmek istedim açıkçası.
Akşam saatleriydi. Kendimi biraz rahatsız hissettiğim için uzanmıştım. 13 yaşını bu sene dolduracak olan oğlumda dışarı çıkmak istediğini söyledi. O çıktı babası geldi işten. İki kelam etmeden aşağıdan zil çaldı. Adamcağız koştu kapıya. Sonra 10-15 dk kayboldu ortalıktan. Tam bu adam nereye kayboldu derken geldi. "Yahu nereye kayboldun"dedim. Sitedeki bir kadının oğlumuzu dövdüğünü, onunla konuşmaya gittiğini söyledi. Haydaaa 😠 Kan beynime sıçradı resmen.
Özetle olay şöyle vuku buluyor; Oğlumun yakın arkadaşı ile bu benim oğluma tokat atan şahsiyetin daha küçük yaşlardaki oğlu dövüşüyor. Çocuk küfürbaz fırlamanın teki. Ama kadın bir ilah yetiştirdiğini zannettiği için,devamlı aşağıda,balkonda. Sürekli bir koruma halinde. Kendi yoksa,kendi gibi yetiştirdiği büyük kızı aynı görevi üstlenip anasına haber veriyor. İşsiz güçsüzler ordusu. Yahu çocuk bunlar.Bırakın ileriye gitmedikleri sürece kavga etsinler,barışsınlar. Ama izin verin,sorunlarını kendileri çözsünler. Böyle böyle büyüyecek,topluma karışacak bu çocuklar. Hayatta her zaman yanlarında biz olamayacağız. Sonra bu çocuklar ilerde evlilik hayatına atılınca,karı-koca aralarında yaşadığı en ufak sorunda annelerine koşuyorlar. Derken, aralarında çözülebilecek bir sorun büyüyor da büyüyor. Anne olmak demek, sadece kendi çocuğuna annelik etmek değil. Bir başka çocuğun da, ana kuzusu olduğunu unutmak,devamlı kendi çocuğunun hakkını gözetmek demek değil. Hele ki hiç hakkın olmadan,başka bir kuzuya el kaldırmak nasıl bir caniliktir. İlle müdahale edilecekse,doğru olan çocuğu uygun bir dille uyarmak ve gerekiyorsa ailesine iletmek olmalı.
Olaya dönecek olursak; kız balkondan görüp annesini haberdar ediyor. Anne adeta bir panter Emel edasıyla,elsiz ayaksız aşağı iniyor. Çocuğu dinlemeden pataklayıp tartaklıyor. Yetinmiyor,ailesine götürmeye kalkıyor ittire ittire. Benim oğlan da tam burada giriyor devreye. "Siz bize vuramazsınız,zorla götüremezsiniz"diyor. Kadın "sana ne"diyor epey iddialaşıyorlar.Anası kılık işte :) Sana ne. Hızını alamayan şahsiyet bir tane tokat atıyor oğluma. Bak bak bak benim çocuğuma. Sen kim köpek derler adama 😠 Benim oğlan hassas,alışık olmadığı muameleler bunlar. Gözleri doluyor hemen. Olay burada da kalmıyor. Kadın,kendini haklı çıkaracak ya.Koştura koştura kocasına anlatıyor olayı. Çocuk üzerime yürüdü diye adama gazı vermiş olacak ki,gazın etkisiyle beynini devre dışı bırakan 45 yaşlarında koca adam 13 yaşında çocuğu tenhada kıstırıp tehdit ediyor. "Yav hanım,çocuk bunlar.Bırak karışma,bugün dövüşür yarın barışır onlar"demek yerine benim oğluma "seni bitiririm"diyor. Tabi küçük çaplı bir sinir krizi geçirdim. Evlerini basacaktım,eşim "ben gerekeni yaptım"diyerek sakinleştirdi beni. Aynı kadın daha evvelde yine çocukların kavgasına sebep,biz işte iken gelip kapımızı yumruklamıştı. Bu iki etti. Dilerim bir tekrarı daha olmaz ama olursa Allah yardımcısı olsun. Çünkü benimde bir anne olduğumu ona hatırlatmam gerekecek. Ve annelik benim en hassas noktam.Üstelik ben gücümü çocuğa karşı da kullanmam.Hassas noktalarım tehlikelidir benim. Kolay kolay çizgimi bozmam,sabrederim amma gözümü döndürecek kadar sabrımı zorladıysa birisi,bozu veririm salon kadını çizgimi.Her lisan var evelallah bizde.Anladığı dilden cevap vermeyi de bilirim.;)
Biz ne ara kendimizi bu kadar kaybeden bir toplum haline geldik.Her gün haberlerde,çocuk istismarı,kadına şiddet,tecavüz,hayvanlara eziyet dinler olduk. Bugünlerde dilimize pelesenk olsa da yaşananlar nedeniyle,kulaklara fazla anlamlı gelmeye başladı "nerede o eski günler"cümlesi.
Çocuklarınız sizlerin değildir,
Onlar bizzat yaşamın çağrısının kızları ve oğullarıdır.
Elinizden geçerler,sizden gelmezler.
Eğer sizlerle birliktelerse,bu sizindir anlamına gelmez.
Onlara sevginizi verin,fikirlerinizi değil.
Çünkü onların kendi fikirleri vardır.
Bedenlerini barındırın,ruhlarını değil.
Çünkü ruhları,bize ve hayallerimize yasaklanan yarınlardadır.
Sizler onlara benzemeye çalışın,
Onları kendinize benzetmeye çalışmayın.
Yorumlar
Yorum Gönder